Taniec jazzowy
styl tańca zapoczątkowany na przełomie XIX i XX wieku, przez afrykańskich niewolników. Jest gatunkiem zawierającym w sobie elementy baletu, tańca modern oraz tańca akrobatycznego, więc w żaden sposób nie ogranicza wyobraźni pedagoga. Podstawą są w nim jedynie dwa elementy: rytm i policentryzm. Jest to trudna technika tańca, wymagająca rozciągniętego ciała. Taniec jazzowy sprawia ogólne wrażenie tańca „lekkiego i niezależnego” tak jak taniec współczesny czy modern dance, lecz zaraz po balecie jazz jest jedną z najtrudniejszych technik tanecznych i wymaga wielkiej pracy tancerza. Taniec jazzowy można zobaczyć na deskach teatru, gdzie spotykane są spektakle typowo jazzowe. Tancerze występują zazwyczaj w tunikach i boso lub w tzw. jazzówkach, czyli butach nieograniczających ruchu stopy i pozwalających na swobodne pointy. W miarę upływu czasu powstało kilka odłamów tańca jazzowego: lirycal jazz, latin jazz, modern jazz.
Taniec klasyczny
To specyficzna forma tańca, zwana też baletem. Różnica polega na tym, że termin balet odnosi się do spektaklu odbywającego się na scenie, natomiast termin taniec klasyczny odnosi się do techniki, jakiej używają tancerze.
Taniec klasyczny wywodzi się z renesansowych tańców dworskich udoskonalonych na dworze Ludwika XIV, który wykształcił pierwszych zawodowych choreografów i pedagogów. Balety opierały się wtedy głównie na kombinacjach kroków pochodzących z basse dance,pawany i menueta. Suknie kobiet były na tyle ciężkie i długie, że uniemożliwiały zbyt skomplikowane ruchy nóg a o podskokach w ogóle nie było mowy, z tego powodu partie solowe najczęściej wykonywali mężczyźni. Dopiero La Camargo 5 maja 1726 r. skróciła suknie o kilka centymetrów i jako pierwsza uniosła się na scenie w powietrze, wzbogaciła tym taniec, ale jednocześnie wywołała skandal. Po rewolucji francuskiej kostiumista Opery paryskiej Maillot, wynalazł trykoty, czym przyczynił się do dalszego rozwoju techniki tańca klasycznego, opartej już wtedy na pięciu pozycjach nóg, ze stopami lekko wykręconymi na zewnątrz.
Zasady tańca klasycznego skodyfikował w oparciu o estetyczne kanony klasycznej sztuki starożytnej Carlo Blasis w Traite elementaire, theorique et pratique de l'art de la dance (1820), tworząc system dokładnie opracowanych ruchów ciała, oznaczonych terminologią francuską. Doprowadzono je do perfekcji w okresie romantyzmu, kiedy tancerki zaczęły używać usztywnionych baletek zwanych pointami, dzięki którym mogły wspinać się na czubki palców. Forma teatralna baletu klasycznego, ukształtowana w XIX w. polega na uszeregowaniu stałych schematów, wykonywanych techniką klasyczną.
Największy wkład w udoskonalenie współczesnej techniki tańca klasycznego wnieśli: Enrico Cecchetti i Agrypina Waganowa.
Najbardziej znanymi baletami, w których wykorzystuje się technikę tańca klasycznego są: Jezioro łabędzie P. Czajkowskiego, Giselle A. Adama, Spartakus A. Chaczaturiana, Coppelia L. Deliba, Don Kichot L. A. Minkusa, Romeo i Julia S. Prokofiewa i Sylfidy F. Chopina.
Do najsłynniejszych tancerzy klasycznych należą: Wacław Niżyński, Rudolf Nuriejew i Michaił Barysznikow. Do tancerek: Carlotta Grisi, Marie Sallé, Marie Camargo, Fanny Elssler, Maria Taglioni, Anna Pawłowa, Galina Ułanowa, Maja Plisiecka, Margot Fonteyn, Alicia Alonso, Carla Fracci, Natalia Makarowa i Sylvie Guillem.
Taniec orientalny tzw, taniec brzucha
Sztuka tańca pochodząca z terenów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Taniec ten wykonywany jest głównie (ale nie wyłącznie) przez kobiety.
Współczesny taniec sceniczny, powstały na początku XX wieku, stanowi połączenie tradycyjnych tańców tych rejonów z tańcem klasycznym, z domieszką inspiracji przenikających z innych rodzajów tańca. Nie jest to taniec sformalizowany tak jak np. taniec towarzyski, gdzie występuje jeden powszechnie uznany kanon dotyczący muzyki, figur i sposobu ich wykonania. Choreografie w tańcu orientalnym wykonuje się solo lub w grupie, podobnie jak wtańcu klasycznym.
Bardzo istotne w tańcu orientalnym jest izolowanie od siebie poszczególnych części ciała i partii mięśni. Elementem bardzo charakterystycznym są tzw. shimmies, czyli grupa ruchów wprawiających całe ciało tancerki (np. shimmy earthquake, shimmy kolanowe) bądź jakąś jego część (biodra, ramiona, brzuch, dłoń, noga) w drżenie. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka (fala brzucha, shimmy przeponowe, popy, locki mięśni brzucha). Praca mięśni brzucha często stanowi natomiast wykończenie ruchów bioder lub klatki piersiowej.
Taniec brzucha jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Zakres wykorzystywanych ruchów i figur różni się w zależności od kraju, dlatego często wyróżnia się style narodowe. Dla laików jednak różnice te są trudno zauważalne. Tancerki często wykorzystują różnorakie rekwizyty, których użycie zwiększa możliwości ekspresji oraz uatrakcyjnia występ.
Taniec towarzyski
Forma rozrywki wywodząca się z tańców salonowych i zabaw ludowych, uprawiana od początku XX wieku, na początku był to taniec dla klas uprzywilejowanych, natomiast tańce ludowe pozostawiano klasom niższym. Dzięki muzyce jazz, która stała się bardzo popularna w latach 20., doszło do wybuchu nowo wynalezionych tańców. Poszczególne tańce różnią się pochodzeniem, charakterem, schematem ruchów, ubiorem i muzyką. Jest to zestaw tańców partnerskich, od kilkunastu lat cieszy się popularnością również w Polsce.
Taniec towarzyski to także dyscyplina zajmująca się tańcami wykonywanymi kiedyś na salach balowych, a obecnie na zawodach organizowanych przez Międzynarodowe Związki Taneczne (IDSA,WDC,WDSF,WADF). W Polsce:Polskie Towarzystwo Taneczne (PTT), Federacja Tańca Sportowego (FTS), Polski Taniec S.A.
Taniec uliczny (kultury hip-hop)
Można wyróznić 4 typy tego tańca:
BREAKDANCE
Rodzaj specyficznego i unikatowego tańca z dużą liczbą elementów siłowo-sprawnościowych, oraz kroków wykonywanych „w parterze”, czyli rękami i nogami (a często całym ciałem) na ziemi. Osoba tańcząca breakdance to b-boy/biboj (mężczyzna) lub b-girl/bigerl (kobieta). Jest to skrót od słowa break-boy/breakdance-boy. Po raz pierwszy słowa "b-boy" użył DJ Kool Herc na jednej z międzyblokowych imprez (block party/street jam). Taniec ten narodził się w latach 70. w Bronksie, dzielnicy Nowego Jorku i jest on jednym z czterech podstawowych i nieodłącznych elementów kultury hip hop obok rapu, DJingu(turntablismu) oraz graffiti.